JAK PRZYGOTOWAĆ DZIECKO DO PRZEDSZKOLA

Odkąd moje bliźniaczki znalazły się na liście dzieci przyjętych do przedszkola nie myślę o niczym innym. Najpierw była euforia. Odzyskam wolność! Serio! Kiedy jesteś z małymi dziećmi w domu przez 24 godziny na dobę to w pewnym momencie czujesz, że zaczynasz wariować. Nadchodzący wrzesień traktowałam jak wybawienie. Tyle rzeczy będę mogła zrobić, tyle zaplanować, ogarnąć dom, odpocząć, może w końcu ze wszystkim zdążę na czas…

Kiedy pierwsza radość minęła, a czas biegnie jak szalony zbliżając się do godziny „zero”, w głowie rodzi się coraz więcej mieszanych myśli. Pojawiają się wątpliwości. Oczami wyobraźni widzę jak zamykam drzwi przedszkola i słyszę płacz swoich córek. Serce pęka…

I choć wszystko przemawia za tym, że już czas… to tylko matka jest w stanie zrozumieć to co czuję. Trochę jak wyrodny rodzic, który porzuca dzieci. Trochę jak egoista. I choć nawet logopeda mówi, że przebywanie z rówieśnikami pomoże im rozwinąć aparat mowy, wciąż towarzyszy mi to dziwne uczucie…

Wracam więc wspomnieniami do czasów, gdy po raz pierwszy do przedszkola poszła ich starsza siostra. Martyna również niewiele mówiła. W dodatku była wstydliwym, nieśmiałym i bardzo skrytym dzieckiem. Pobyt w placówce odmienił moje dziecko. Dziś jest przebojową, rezolutną siedmiolatką. Przypominam więc sobie czas, gdy drżałam o nią zostawiając ją w przedszkolu. Dobrze wiem, że zrobiłam wszystko, aby pomóc jej wejść w nowy etap życiowy. Te same metody zastosuję w przypadku Lilianki i Pauli. Bo nie zawiodły.

Jak przygotować dziecko do przedszkola?

Przede wszystkim dziecko musi wiedzieć, że pójdzie do przedszkola. Często opowiadam im, że już wkrótce codziennie będą mogły bawić się z innymi dziećmi. Że będzie tam pani. Że będą jadły śniadanie, obiad i deserek razem z innymi. Mówię o tym, że w przedszkolu będą nowe, fajne zabawki, że będą miały nowych kolegów i koleżanki. Nie bujam w obłokach, ale przede wszystkim nie straszę! Raczej rzeczowo przedstawiam to, co je tam będzie czekać.
Absolutnie unikam słów „zostawię was tam”. Mówię raczej, że zawiozę je i przyjadę po podwieczorku.
Dziecko musi dokładnie wiedzieć kiedy to jest „po podwieczorku”. W naszym przedszkolu na korytarzu wisi menu na cały tydzień, więc fajnym pomysłem było to, że mówiłam Martynie: „kiedy zjesz budyń/kanapkę/naleśniki/galaretkę mama po ciebie przyjedzie.” Tym sposobem nie czekała aż się zjawię przez cały dzień.
Uczę je samodzielności, żeby nie czuły się zagubione. Samodzielne rozbieranie się i ubieranie, mimo że trwa wieki i wciąż mnie irytuje jest teraz na porządku dziennym. Ćwiczymy korzystanie z toalety, mycie rąk i zębów. Jeśli dziecko będzie radziło sobie samo, będzie mniej zagubione.
Przygotowujemy się odpowiednio wcześnie do tego wyjątkowego wydarzenia. Mijając przedszkole pokazuję im, że to właśnie to miejsce. Robimy zakupy. Kupujemy wyprawkę dla przedszkolaka, nowe rzeczy, żeby czuły, że zbliża się coś fajnego i nowego. Wybraliśmy się do PEPCO, żeby samodzielnie wybrały sobie wzory. Oglądamy to potem milion razy w domu. Widzę, że same czują już zniecierpliwienie i podekscytowanie, zwłaszcza przymierzając buciki i plecaki. Wybór był prosty, bo właśnie produkty z PEPCO są dobrej jakości za naprawdę niską cenę. Ilość plecaków, piórników, bucików i rzeczy, które przydają się właśnie w przedszkolu i szkole jest ogromna. Wszystko w modnych wzorach, a co najważniejsze chyba dla dzieci, produkty te są z oferty licencyjnej Disney’a, a więc z bohaterami kochanymi przez dzieciaki.
Przez pierwsze tygodnie fajnie, gdyby mogła towarzyszyć im ulubiona zabawka. Dziecko czuje się bezpieczniej mając przy sobie „coś znajomego” i lubianego.
Sama nastawiam się psychicznie na wszystko. Mam ogromną nadzieję na ich szybką adaptację, ale mam również świadomość tego, że to jednak może być ciężki początek.

Odliczam dni. To ważny moment w życiu dzieci. I bardzo ważny w życiu rodziców. Dlatego tak ważne jest odpowiednie przygotowanie obu stron.