Moje dzieci często zwracają uwagę innych. Najpierw rzuca się w oczy to, że mamy trzy dziewczynki. Ludzie zaczepiają, zachwycając się ładnymi pociechami. To miłe.
Najczęściej jednak na pierwszy plan wysuwa się fakt, że mamy bliźniaczki. Czasem ubieram je tak samo, bo zwyczajnie to lubią i gdy jednej założę żółtą bluzkę, a drugiej zieloną to mamy bunt na pokładzie. Nie szarpię się z nimi o to. Pewnie gdy dorosną to będą chciały wyglądać inaczej, więc nie ingeruję w ich wybór. Poza tym to tylko dzieci. I tylko ubranie.
Kiedy jednak maszerują przed nami dwie wielookie blondynki ubrane w jednakowe sukieneczki, ludzie zwracają na nie uwagę. Większość po prostu się uśmiecha. Część głośno komentuje: „O popatrz, bliźniaczki!”. Takich sytuacji mieliśmy w tym roku nad polskim morzem mnóstwo. Czy mi to przeszkadza? Wcale.
Zdarza się jednak, że na środku ulicy trafia mnie szlag. Mija nas starsza pani.
„Jakie ładne dziewczynki! To bliźniaczki?”.
Pytanie standard, więc mnie nie rusza. Odpowiadam grzecznie. Wtedy pani pochyla się nad moimi córkami :
„A jak macie na imię?”
Paula od razu chowa się między moimi nogami. Lila łapie za rękę tatę i zasłania ręką twarz.
„Takie duże dziewczynki i się wstydzą?” – pani się oburza. „A dacie cześć?”.
Moje maluchy jeszcze bardziej skręcają się w sobie.
Pani patrzy na mnie licząc na to, że je zachęcę albo zmuszę do przywitania się. Ale na marne. Nie reaguję.
Dlaczego? Bo moje dzieci są wstydliwe. Tak samo jak nieśmiała była ich siostra, a teraz wyrosła na przebojową dziewczynę. Nie zmuszam swoich dzieci do czynności, na które nie mają ochoty. Dla starszej pani to było tylko „cześć”, dla moich dzieci mogło to być równoznaczne z „możesz stanąć na uszach?”. Być może cała sytuacja wydała się niegrzeczna. Nie zastanawiam się nad tym. Z drugiej strony obca osoba nie powinna liczyć na to, że wezmę rękę dziecka i podam jej ją, bo ona miała na to ochotę. Nie czuję też potrzeby w obecności dzieci tłumaczyć komuś, że są nieśmiałe albo przepraszać za ich zachowanie.
Takie sytuacje roją się na co dzień i niestety nie dotyczą tylko ludzi spotkanych na ulicy.
Spotkanie rodzinne. Jakaś uroczystość, święta, urodziny. I nagle słyszę:
„A umiesz już liczyć do dziesięciu?”, „A co to za kolor? Nie wiesz? A ten? No powiedz, który to czerwony?”, „A mama już nauczyła cię jakiegoś wierszyka?”
Moje dziecko ewidentnie nie ma ochoty pokazywać, że zna wszystkie kolory, że liczy albo recytuje. Ja znów milczę, a w oczach innych widzę nadzieję na to, że zmuszę swoje dziecko do bycia małpką z cyrku. Nic z tego. Jeśli będzie miało ochotę to nawet szpagat pokaże, jeśli nie to włączcie sobie wiadomości w tv, tam dają niezły cyrk.
Nikt nigdy nie zmusi moich dzieci do niczego. Nie pozwolę na to. Wcale nie dlatego, że jesteśmy zadufani w sobie i nosimy wysoko głowy. Zwyczajnie nie czuję potrzeby chwalenia się nimi, pokazywania ich zdolności i robienia z nich pacynek, by ktoś mógł pociągać za sznurki.
Czasem, gdy ktoś chce przywitać się z dziewczynkami, próbuję po prostu zapytać czy mają na to ochotę. Bo być może chcą, ale nie pozwala im na to nieśmiałość. Nie mają przecież z tym problemu, gdy wita się z nimi osoba, którą znają. Kiedy jednak słyszę stanowcze „nie” lub widzę, że mała chce zapaść się pod ziemię, nie zmuszam i nie namawiam.
Trzyletnie dziecko ma prawo się bać, ma prawo nie chcieć, ma prawo odmówić. I to wcale nie dlatego, że jest źle wychowane lub niegrzeczne. Szkoda, że część dorosłych tego nie rozumie.