Dzień dobry!
Dziś chciałabym podzielić się swoją historią.
Jestem na blogu Nieperfekcyjnej Mamy, mimo że żadna ze mnie mama. Z pozoru.
Żyję z mężczyzną, który ma dziecko. Różnica wieku między nami jest duża. Wielu ludzi oceniało nas z góry.
Miałam 18 lat, kiedy poznałam dziecko (celowo nie ujawniam płci), które zawróciło mi w głowie. Skończyło wtedy rok. Młoda latorośl dorastała na moich oczach. Przy mnie uczyła się pierwszych słów. Ja oduczałam ją złych zachowań, pokazywałam co jest dobre. Niestety nigdy nie zostałam zaakceptowana przez matkę dziecka. Wiele przez to przeszłam, ja i nasza rodzina. Teraz dziecko mieszka z nami (może wyjaśnię to za jakiś czas w kolejnym wyznaniu). Uczymy się razem, bawimy się razem, gotujemy razem, sprzątamy razem, czytamy bajki razem, chodzimy do przedszkola razem, do lekarza razem. Czuję, że kocham najmocniej na świecie tego małego człowieka.
I ten mały człowiek ostatnio rozwalił moje serce na milion kawałków. “Mogę mówić do ciebie mamo? Przecież ty jesteś jak mama..”
Nigdy tego nie chciałam, byłam pewna, że nigdy się to nie stanie. Wiedziałam, że to będzie tylko problem i dla mnie, i dla dziecka, bo matka oszaleje jak się o tym dowie. Myślałam, że jest dobrze jak jest.
Jednak nie, jednak moje imię to za mało dla małego człowieka. Jednak jestem kimś ważniejszym niż myślałam.
Kocham najmocniej na świecie. Każda matka powie to o swoim dziecku. Dziecku, które nosiła 9 miesięcy pod sercem, które rodziła w bólach dużych lub mniejszych, przez które ma rozstępy na brzuchu, do którego wstawała w nocy, by karmić piersią lub butelką. A ja to powiem o dziecku które dostałam “w prezencie”. O małym prawie-aniołku, który jest moim sukcesem w życiu. I usłyszeć od tego prawie-aniołka “kocham cię” to największy zaszczyt.
Dziękuję, kiedyś ci to pokażę, Prawie-aniołku.
#WASZEWYZNANIA to skryte maile, które publikuję za Waszą zgodą.
Jeśli chcecie podzielić się swoją historią piszcie na : kontakt@nieperfekcyjnamama.pl. Najciekawsze pojawiają się na blogu w każdą niedzielę.