“Cała mama!”
“Humanistka po mamie.”
“Kopia mamusi.”
Nie tylko takie komentarze zdarza się słyszeć rodzicom dziewczynek. Wciąż doszukuje się podobieństw do mamy, jakbyśmy rodziły… mniejszą wersję siebie. Oczywiście, że zdarzają się cechy wspólne, ale tak samo dotyczą one ojców, jak i matek. A jednak wciąż porównuje się kobietę do dziewczynki, mężczyznę do syna. Zapominamy, że to dziecko to odrębny człowiek i nie należy go wychowywać “pod siebie”. Dostrzeżenie różnic, pokochanie ich i docenienie to prawdziwa forma akceptacji.
Martyna uwielbia rozwiązywać w internecie różne quizy. Nie przepada za grami, woli rozwiązywać testy. Często wtedy zaprasza mnie do wspólnej zabawy. “Jaki kolor do ciebie pasuje”, “Jak wygląda twój wymarzony dom”, “Jaki styl ubierania wolisz” – to tylko kilka quizów. Oczywiście, nie chodzi tu o wynik, który i tak często mija się z prawdą, a o odpowiedzi jakich dokonujemy. Bo te, bardzo często są kompletnie różne.
Ona dostrzega w sobie cechy, które dla mnie są mało ważne. Ja widzę w niej to, czego ona nie widzi. Do “wymarzonego domu” wybiera kanapę, której ja w życiu bym nie wybrała. Ona kręci nosem na mój wybór. Tak. Jesteśmy różne, mimo podobieństw.
I tu rola mamy ma duże znaczenie. Trzeba zaakceptować to, że nasza mała córeczka ma swoje zdanie, które nie dotyczy tylko “nie ubiorę butów, nie – bo nie”, tylko argumentuje swoją postawę. Dyskutuje. Broni swoich racji. Lubi coś innego. Ma inny styl i gust, którego nie należy “przerabiać”.
Ja zamieniłam się w baczną obserwatorkę. Chcę poznać swoje córki, dowiedzieć się jakie są naprawdę, a nie jakie mi się wydaje, że są. Często pytam je o zdanie, pozwalam wybierać ubrania/zabawki/pościel podczas zakupów, nie zmuszam do jedzenia, czegoś czego nie lubią, pytam, dociekam, akceptuję.
Może dlatego tak się dzieje, bo moja mama zawsze akceptowała mnie w stu procentach. Nie rozumiała moich wyborów, z wieloma się nie zgadzała, a jednak nie dała mi odczuć, że robię coś źle. Zawsze robiłam to po swojemu. Różnie na tym wychodziłam, ale dziś za tę wolność jestem jej wdzięczna.
Moja córka nie jest mną. Jest mi z tym ok.
Post powstał we współpracy ze stałą już dla nas marką odzieżową 5.10.15. Najnowsza, letnia kolekcja to eksplozja kolorów i fantastycznych wakacyjnych nadruków. Przy czym jak zwykle wszystkie ubrania są wyjątkowo wygodne. Morskie i surferskie klimaty, plaże oraz stwory z głębin to główne motywy kolekcji przeznaczonej dla chłopca. Tego lata kolekcja chłopięca jest wyjątkowa. Znajdziecie tam fantastyczne nadruki na t-shirtach, których wzór zmienia się pod wpływem słońca. Uwaga, są też takie, po których… można pisać kredą!
Dla dziewczynek motyw cyrku, flamingów czy raczej soczystych owoców albo lemoniady ze słomką, a także klimat marynistyczny. Na propozycjach dla dziewczynek odkryjecie natomiast połyskujące aplikacje 3D z muszelek lub odwracanych cekinów inspirowane podwodnym światem. Wiadomo, że u nas muszle stały się hitem.
Ciuszki są przepiękne. Polecamy.
Motywy, kolory i fasony uznałyśmy z Martyną za wyjątkowo piękne. I tu, uwaga, wspólny mianownik. Matce i córce podobają się te same kroje i dobór barw. Nieco inaczej patrzyłyśmy już na całość, gdy weszłyśmy na stronę www.51015kids.eu. Wrzuciłam kilka produktów do koszyka, pokazałam Martynie, a on krótko podsumowała: “mamuś, to może ja sama sobie wybiorę, co?”. I wybrała. A zostawiła tylko jedną różową bluzkę z napisem LOVE SOMETIMES, którą ja wybrałam.
Cóż miałam robić? Uśmiechnęłam się pod nosem. Mam fajną, pewną swoich wyborów córkę. Małą kobietę, która nie jest mną 🙂
Czy to oznacza, że dziecko nie jest naszą kopią? Uważam, że dziecko kopiuje wiele naszych zachowań. Jeśli krzyczysz, dziecko będzie krzyczeć. Jeśli bijesz, dziecko będzie bić. Ale jeśli szanujesz, to dziecko również będzie szanowało innych. I na tym kończy się naśladowanie, czy raczej przejmowanie cech po rodzicach. Jego upodobania, cechy charaktery, temperament – tego nie można już narzucić. A wszelkie próby zmiany to wyrządzanie dziecku krzywdy.
Myślisz, że przesadzam? Znałam kiedyś dziewczynkę, za którą każdą decyzję podejmowała mama. Od dziecka. To mama kupowała ubrania, dodatki, szkolne przybory, buty, a nawet książki. Mama wybrała jej szkołę… Bo wydawało jej się, że wie lepiej. I tak zostało. Dziś jako dorosła kobieta mówi: “Ja nawet kiedy przyprowadzałam chłopaka do domu to tylko po to, by sprawdziła go mama. Jeśli jej nie pasował to znaczy, że nie był dla mnie.” Uzależniła się od decyzji rodzica. Wiem, że to skrajny przypadek, ale przecież kiedy nie damy dziecku wolności wyboru to tak właśnie będzie. Wyrośnie nam człowiek, który “zginie” kiedy nas kiedyś zabraknie. Człowiek nieprzystosowany do dorosłego świata.
Dlatego zluzujmy trochę. Nie podoba Ci się bluzka syna? Przecież to nie Ty będziesz w niej chodzić. Córka marzy o ścianie w jednorożce w swoim pokoju? To jej pokój. Luz, matko, luz. Dla zdrowia psychicznego Twojego i Twoich dzieci.
Dla chłopców dużych i małych wybrałyśmy na prezent:
I piękne dodatki, spinki w kształcie muszelek:
Wpis powstał we współpracy z marką 5.10.15.